Του Χρύσανθου Τσουρούλλη
Στην πολιτική, τα πράγματα είναι όπως το ποδόσφαιρο. Στο τέλος της ημέρας τα πάντα κρίνονται από το αποτέλεσμα. Όχι από τις προθέσεις, όχι από το χρώμα της φανέλας, όχι από την ιστορία που κουβαλά ο καθένας. Μόνο από το αποτέλεσμα. Από την αμείλικτη αλήθεια των αριθμών όπως καταγράφεται στον φωτεινό πίνακα του γηπέδου... Όταν είχε εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Δημήτρης Χριστόφιας προβλήθηκε ως «πρόεδρος λύσης». Δεν ήταν μόνο προσωπικό θέμα του Δημήτρη Χριστόφια, αλλά ήταν η θέση του ΑΚΕΛ ότι με μια καλύτερη θέληση και προσέγγιση θα έφταναν σε συμφωνία στο Κυπριακό.
Θεωρούσαν ότι οι καλές σχέσεις με τους Τουρκοκυπρίους «θα έστρωναν χαλί» στη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Ήταν, εξάλλου, με αυτήν τη λογική που εγκατέλειψαν και τον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο. Βλέποντας επικεφαλής των Τουρκοκυπρίων τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, παλιό τους γνώριμο και «πολιτικό δημιούργημα» της Εζεκίας Παπαϊωάννου, διαβεβαίωναν ότι «τώρα είναι η ώρα για λύση». Την ίδια ώρα το ΑΚΕΛ ανέβασε ψηλά τον πήχη και στην εσωτερική διακυβέρνηση. Υποσχέθηκε διά του Δημήτρη Χριστόφια «δίκαιη κοινωνία» μακριά από ημετεροκρατίες, ρουσφέτια, άδικες αυξήσεις αλλά και φορολογίες…
Υπό το μηδέν
Για τις παραχωρήσεις που έκανε ο Πρόεδρος Χριστόφιας στην τουρκική πλευρά υπάρχει διχογνωμία. Όλοι εκτός του ΑΚΕΛ θεωρούν ότι είναι υπερβολικές και απαράδεκτες. Άσχετα όμως από την άποψη που μπορεί να έχει κάποιος, σημασία έχει ότι δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Το αναντίλεκτο γεγονός είναι ότι σχεδόν πέντε χρόνια μετά την πανηγυρική νίκη του 2008, το Κυπριακό βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο που υπήρξε ποτέ.
Στην πραγματικότητα, είναι σαν να μην υπάρχει. Η Κύπρος βρίσκεται στο τιμόνι της Ε.Ε. και οι αξιωματούχοι του κράτους αποφεύγουν συστηματικά να αναφερθούν σοβαρά σε αυτό. Συνεπώς το ΑΚΕΛ, ανεβάζοντας τόσο ψηλά τον πήχη των προσδοκιών του Κύπριου πολίτη, «έσπειρε ανέμους και θερίζει θύελλες…».
Χρεώνεται με μια παταγώδη αποτυχία προσδοκιών, επιδιώξεων αλλά και τακτικής. Όχι μόνο δεν φτάσαμε κοντά σε συμφωνία, αλλά η τουρκική πλευρά αποθρασυμένη κερδίζει διαρκώς πόντους με τις γνωστές κινή-
σεις τακτικής.
Ούτε καν τον «ομοϊδεάτη» Μεχμέτ Αλί Ταλάτ δεν μπόρεσε να βοηθήσει το ΑΚΕΛ τότε που το δόγμα ήταν πως αν παρέμενε στην εξουσία ήταν πιθανότερη η συμφωνία. Ο ίδιος ο Τουρκοκύπριος ηγέτης με κάθε ευκαιρία μέμφεται το ΑΚΕΛ και «καρφώνει» κυριολεκτικά τον Δημήτρη Χριστόφια.
ΕΝΑΣ από τους λόγους που δεν συζητείται η αποτυχία στο Κυπριακό, είναι γιατί η αποτυχία σε πλείστους άλλους τομείς είναι ακόμα με-
γαλύτερη. Το ΑΚΕΛ για δεκαετίες επέμενε ότι υποστηρίζει τους εργαζόμενους. Ύψωνε στεντόρεια φωνή όταν υπήρχε η παραμικρή αύξηση στον αριθμό των ανέργων. Σε κάθε ευκαιρία το διαφήμιζαν ως το κόμμα που στέκεται δίπλα στον εργαζόμενο και σκέφτεται το συμφέρον του. Οι αριθμοί σήμερα εκδικούνται το κυβερνών κόμμα. Ένας στους τρεις νέους είναι άνεργος, ενώ στο σύνολο σπάσαμε το φράγμα του 10% και κάθε μήνα το ποσοστό και οι ουρές στα ταμεία ανεργίας αυξάνονται.
Σίγουρα η κρίση δεν είναι κυπριακό φρούτο. Είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Ο «λαουτζίκος», όμως, και ανάμεσά του βέβαια και οι ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ, σημειώνει ότι η διακυβέρνηση «σήκωσε τα χέρια». Γιατί δεν εφάρμοσε «αποτρεπτικές πολιτικές». Δεν κατάφερε να συγκρατήσει την κρίση σε… υποφερτά επίπεδα. Με αποτέλεσμα η κρίση να μαστιγώνει σήμερα καθημερινά τις πλάτες του απλού λαού.
Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο μέμφονται την κυβέρνηση της Αριστεράς διότι βλέπουν τις απολαβές τους να μειώνονται. Παράλληλα πολλές ιδιωτικές επιχειρήσεις, για να επιβιώσουν και να αποφύγουν περισσότερες απολύσεις, έχουν μειώσει σημαντικά τις δαπάνες τους, άρα και το μισθολόγιό τους. Μαζί με αυτούς τους εργαζόμενους, κατακρίνουν έντονα την Κυβέρνηση και αρκετές κατηγορίες πολιτών που είδαν επιδόματα και χορηγίες να μειώνονται ή και να καταργούνται. Την ίδια ώρα τα παράπονα και οι αντιδράσεις γίνονται πραγματική οργή όταν οι άνθρωποι αυτοί διαπιστώνουν ότι το κράτος πρόνοιας, που δεν υπάρχει για εκείνους, συνεχίζει να βγάζει (θέλοντας και μη) παχυλές επιταγές για αλλοδαπούς…
Επενδύσεις-φαντάσματα και προνόμια εξουσίας
Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, όμως, δεν περιορίζεται στην ανεργία. Η οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Κυπριακή Δημοκρατία δεν έχει προηγούμενο. Η Τρόικα ετοιμάζει τις δαγκάνες της προκειμένου να αρχίσει να εκταμιεύει δόσεις και η κυπριακή κοινωνία ετοιμάζεται να ζήσει πρωτόγνωρες στιγμές λιτότητας, ύφεσης και δυστυχίας. Και σίγουρα το πύον που ρέει από το ανοιχτό (διά της βίας) απόστημα του τραπεζικού συστήματος δεν μπορεί να κρύψει ούτε και να καλύψει την αδυναμία διαχείρισης μιας άλλοτε εύρωστης οικονομίας.
Η ιστορία γράφει ότι το κυπριακό κράτος σε ένα οικονομικό περιβάλλον που μύριζε ανασφάλεια, με την ισχυρότερη οικονομία του κόσμου, την αμερικανική, να παθαίνει «ξαφνικό θάνατο» και να προσπαθεί να ανανήψει, με τις ευρωπαϊκές οικονομίες να μεταδίδουν η μια στην άλλη το αμερικανικό μικρόβιο του χρη- ματοπιστωτικού χρέους που μετατρεπόταν και σε Δημόσιο, επέλεξε να επιδοθεί σε σπατάλες
και πάντως όχι σε οικονομίες…
Το πλεόνασμα, του μισού και πλέον δισεκατομμυρίου ευρώ σε ονομαστικούς όρους στο τέλος του 2007 μετατράπηκε σε έλλειμμα του ενός και πλέον δισεκατομμυρίου στο τέλος του 2009. Αδυναμία στη διαχείριση του Δημόσιου Χρέους, αδυναμία στη συγκράτηση δαπανών, αδυναμία στη λήψη ουσιαστικών μέτρων. Τρεις διαφορετικοί Υπουργοί Οικονομικών προσπάθησαν να λάβουν μέτρα. Και οι τρεις έλαβαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο «προεδρικό εξευτελισμό και άδειασμα».
Οι περιβόητες δε περιπτώσεις των επενδύσεων-φαντασμάτων, είτε πρόκειται για το Κατάρ είτε για τους Κινέζους, αφήνουν μια γεύση επιπολαιότητας ή και ανικανότητας της Κυβέρνησης.
Στην πολιτική, τα πράγματα είναι όπως το ποδόσφαιρο. Στο τέλος της ημέρας τα πάντα κρίνονται από το αποτέλεσμα. Όχι από τις προθέσεις, όχι από το χρώμα της φανέλας, όχι από την ιστορία που κουβαλά ο καθένας. Μόνο από το αποτέλεσμα. Από την αμείλικτη αλήθεια των αριθμών όπως καταγράφεται στον φωτεινό πίνακα του γηπέδου... Όταν είχε εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Δημήτρης Χριστόφιας προβλήθηκε ως «πρόεδρος λύσης». Δεν ήταν μόνο προσωπικό θέμα του Δημήτρη Χριστόφια, αλλά ήταν η θέση του ΑΚΕΛ ότι με μια καλύτερη θέληση και προσέγγιση θα έφταναν σε συμφωνία στο Κυπριακό.
Θεωρούσαν ότι οι καλές σχέσεις με τους Τουρκοκυπρίους «θα έστρωναν χαλί» στη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Ήταν, εξάλλου, με αυτήν τη λογική που εγκατέλειψαν και τον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο. Βλέποντας επικεφαλής των Τουρκοκυπρίων τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, παλιό τους γνώριμο και «πολιτικό δημιούργημα» της Εζεκίας Παπαϊωάννου, διαβεβαίωναν ότι «τώρα είναι η ώρα για λύση». Την ίδια ώρα το ΑΚΕΛ ανέβασε ψηλά τον πήχη και στην εσωτερική διακυβέρνηση. Υποσχέθηκε διά του Δημήτρη Χριστόφια «δίκαιη κοινωνία» μακριά από ημετεροκρατίες, ρουσφέτια, άδικες αυξήσεις αλλά και φορολογίες…
Υπό το μηδέν
Για τις παραχωρήσεις που έκανε ο Πρόεδρος Χριστόφιας στην τουρκική πλευρά υπάρχει διχογνωμία. Όλοι εκτός του ΑΚΕΛ θεωρούν ότι είναι υπερβολικές και απαράδεκτες. Άσχετα όμως από την άποψη που μπορεί να έχει κάποιος, σημασία έχει ότι δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Το αναντίλεκτο γεγονός είναι ότι σχεδόν πέντε χρόνια μετά την πανηγυρική νίκη του 2008, το Κυπριακό βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο που υπήρξε ποτέ.
Στην πραγματικότητα, είναι σαν να μην υπάρχει. Η Κύπρος βρίσκεται στο τιμόνι της Ε.Ε. και οι αξιωματούχοι του κράτους αποφεύγουν συστηματικά να αναφερθούν σοβαρά σε αυτό. Συνεπώς το ΑΚΕΛ, ανεβάζοντας τόσο ψηλά τον πήχη των προσδοκιών του Κύπριου πολίτη, «έσπειρε ανέμους και θερίζει θύελλες…».
Χρεώνεται με μια παταγώδη αποτυχία προσδοκιών, επιδιώξεων αλλά και τακτικής. Όχι μόνο δεν φτάσαμε κοντά σε συμφωνία, αλλά η τουρκική πλευρά αποθρασυμένη κερδίζει διαρκώς πόντους με τις γνωστές κινή-
σεις τακτικής.
Ούτε καν τον «ομοϊδεάτη» Μεχμέτ Αλί Ταλάτ δεν μπόρεσε να βοηθήσει το ΑΚΕΛ τότε που το δόγμα ήταν πως αν παρέμενε στην εξουσία ήταν πιθανότερη η συμφωνία. Ο ίδιος ο Τουρκοκύπριος ηγέτης με κάθε ευκαιρία μέμφεται το ΑΚΕΛ και «καρφώνει» κυριολεκτικά τον Δημήτρη Χριστόφια.
ΕΝΑΣ από τους λόγους που δεν συζητείται η αποτυχία στο Κυπριακό, είναι γιατί η αποτυχία σε πλείστους άλλους τομείς είναι ακόμα με-
γαλύτερη. Το ΑΚΕΛ για δεκαετίες επέμενε ότι υποστηρίζει τους εργαζόμενους. Ύψωνε στεντόρεια φωνή όταν υπήρχε η παραμικρή αύξηση στον αριθμό των ανέργων. Σε κάθε ευκαιρία το διαφήμιζαν ως το κόμμα που στέκεται δίπλα στον εργαζόμενο και σκέφτεται το συμφέρον του. Οι αριθμοί σήμερα εκδικούνται το κυβερνών κόμμα. Ένας στους τρεις νέους είναι άνεργος, ενώ στο σύνολο σπάσαμε το φράγμα του 10% και κάθε μήνα το ποσοστό και οι ουρές στα ταμεία ανεργίας αυξάνονται.
Σίγουρα η κρίση δεν είναι κυπριακό φρούτο. Είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Ο «λαουτζίκος», όμως, και ανάμεσά του βέβαια και οι ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ, σημειώνει ότι η διακυβέρνηση «σήκωσε τα χέρια». Γιατί δεν εφάρμοσε «αποτρεπτικές πολιτικές». Δεν κατάφερε να συγκρατήσει την κρίση σε… υποφερτά επίπεδα. Με αποτέλεσμα η κρίση να μαστιγώνει σήμερα καθημερινά τις πλάτες του απλού λαού.
Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο μέμφονται την κυβέρνηση της Αριστεράς διότι βλέπουν τις απολαβές τους να μειώνονται. Παράλληλα πολλές ιδιωτικές επιχειρήσεις, για να επιβιώσουν και να αποφύγουν περισσότερες απολύσεις, έχουν μειώσει σημαντικά τις δαπάνες τους, άρα και το μισθολόγιό τους. Μαζί με αυτούς τους εργαζόμενους, κατακρίνουν έντονα την Κυβέρνηση και αρκετές κατηγορίες πολιτών που είδαν επιδόματα και χορηγίες να μειώνονται ή και να καταργούνται. Την ίδια ώρα τα παράπονα και οι αντιδράσεις γίνονται πραγματική οργή όταν οι άνθρωποι αυτοί διαπιστώνουν ότι το κράτος πρόνοιας, που δεν υπάρχει για εκείνους, συνεχίζει να βγάζει (θέλοντας και μη) παχυλές επιταγές για αλλοδαπούς…
Επενδύσεις-φαντάσματα και προνόμια εξουσίας
Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, όμως, δεν περιορίζεται στην ανεργία. Η οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Κυπριακή Δημοκρατία δεν έχει προηγούμενο. Η Τρόικα ετοιμάζει τις δαγκάνες της προκειμένου να αρχίσει να εκταμιεύει δόσεις και η κυπριακή κοινωνία ετοιμάζεται να ζήσει πρωτόγνωρες στιγμές λιτότητας, ύφεσης και δυστυχίας. Και σίγουρα το πύον που ρέει από το ανοιχτό (διά της βίας) απόστημα του τραπεζικού συστήματος δεν μπορεί να κρύψει ούτε και να καλύψει την αδυναμία διαχείρισης μιας άλλοτε εύρωστης οικονομίας.
Η ιστορία γράφει ότι το κυπριακό κράτος σε ένα οικονομικό περιβάλλον που μύριζε ανασφάλεια, με την ισχυρότερη οικονομία του κόσμου, την αμερικανική, να παθαίνει «ξαφνικό θάνατο» και να προσπαθεί να ανανήψει, με τις ευρωπαϊκές οικονομίες να μεταδίδουν η μια στην άλλη το αμερικανικό μικρόβιο του χρη- ματοπιστωτικού χρέους που μετατρεπόταν και σε Δημόσιο, επέλεξε να επιδοθεί σε σπατάλες
και πάντως όχι σε οικονομίες…
Το πλεόνασμα, του μισού και πλέον δισεκατομμυρίου ευρώ σε ονομαστικούς όρους στο τέλος του 2007 μετατράπηκε σε έλλειμμα του ενός και πλέον δισεκατομμυρίου στο τέλος του 2009. Αδυναμία στη διαχείριση του Δημόσιου Χρέους, αδυναμία στη συγκράτηση δαπανών, αδυναμία στη λήψη ουσιαστικών μέτρων. Τρεις διαφορετικοί Υπουργοί Οικονομικών προσπάθησαν να λάβουν μέτρα. Και οι τρεις έλαβαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο «προεδρικό εξευτελισμό και άδειασμα».
Οι περιβόητες δε περιπτώσεις των επενδύσεων-φαντασμάτων, είτε πρόκειται για το Κατάρ είτε για τους Κινέζους, αφήνουν μια γεύση επιπολαιότητας ή και ανικανότητας της Κυβέρνησης.
No comments:
Post a Comment