Xρύσανθος Τσουρούλλης: Το «blame σχέδιο» του βαθέος ΑΚΕΛ

• Ο Δημήτρης Χριστόφιας έγειρε στην «ενεργό σύνταξη»
•     Το κυβερνών κόμμα έχει παραιτηθεί από την ιδέα να συμμετάσχει με οποιοδήποτε σχήμα στην εξουσία 2013-18 και αποφάσισε να αφήσει «άλλους» να βγάλουν τα κάρβουνα από τη φωτιά (βλ. «σύνδρομο Γιώργου Παπανδρέου»)
•     Η αλήθεια είναι ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η Κυβέρνηση δεν έκαναν καμιά προσπάθεια για να ζητήσουν από την Ευρωζώνη κάποια βοήθεια για τις τράπεζες

Μετά το τραγικό συμβάν του περσινού Ιουλίου και τους πολύ κακούς χειρισμούς του Προεδρικού, η υποψηφιότητα Χριστόφια είχε μπει σε… «καραντίνα». Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας μαζί με την ηγεσία του ΑΚΕΛ είχαν συμφωνήσει ότι το κόμμα θα τον στήριζε αταλάντευτα στις δύσκολες ώρες και ότι ο ίδιος με τους συνεργάτες του θα δοκίμαζαν να αναστρέψουν την πολύ δυσμενή κατάσταση και την κατακόρυφη πτώση της δημοτικότητάς του. Θα παρακολουθούσαν από κοινού τις δημοσκοπήσεις και μέχρι το τέλος του χειμώνα θα αποφάσιζαν. Αν φαινόταν κάποια ανάκαμψη, θα λάμβαναν υπόψη το επικοινωνιακό «πριμ» της προεδρίας Ε.Ε. αλλά και τα οφέλη από τις εξελίξεις στο ζήτημα των υδρογονανθράκων.

Είχαν ακόμα τότε την ελπίδα ότι το δάνειο-σωσίβιο των €2,5 δις από τη Ρωσία θα σκόρπιζε και τα μαύρα σύννεφα από την οικονομία. Με τέτοιες προϋποθέσεις θεωρούσαν ότι ο απερχόμενος Πρόεδρος θα μπορούσε τελικά να χτυπήσει μια δεύτερη θητεία….

Ούτε Χριστόφιας, ούτε και Καρογιάν, ούτε όμως Κατσουρίδης;

Τελικά δόθηκε μια κάποια παράταση και σε αυτή την «καραντίνα». Νέο ορόσημο αποφασίστηκε το τέλος της άνοιξης. Μέχρι πριν από μερικές εβδομάδες, μάταια μελετούσαν τις δημοσκοπήσεις στην Εζεκία Παπαϊωάννου, αλλά και τις αντιδράσεις μέσα στο ίδιο το κόμμα. Οι επικοινωνιακοί χειρισμοί που έγιναν, ιδιαίτερα στην περίπτωση του Πορίσματος, όχι μόνο δεν ελάφρυναν αλλά επιβάρυναν πολύ την εικόνα του Δημήτρη Χριστόφια.

Ενώ στην οικονομία ο σύντομος «μήνας του μέλιτος» με τον Κίκη Καζαμία στο Υπουργείο Οικονομικών τέλειωσε εντελώς άδοξα, με τον υπουργό-εμπειρογνώμονα του ΑΚΕΛ να εγκαταλείπει και το κυβερνητικό σχήμα. Τα περιστατικά όπου υπουργός και ΑΚΕΛ φάνηκε να διαφωνούν δεν ήταν άσχετα με τις διαφορετικές ατζέντες που είχαν. Το επόμενο «κανόνι» ήταν εκείνο της Λαϊκής Τράπεζας. Και ήταν γνωστό αρκετές εβδομάδες πριν σκάσει… Τότε περίπου που το ΑΚΕΛ έμπαινε σε απευθείας διαβουλεύσεις με τον Μάριο Καρογιάν. Από εκείνη την ώρα η υποψηφιότητα Χριστόφια είχε αποκλεισθεί.

Ο Δημήτρης Χριστόφιας δεν υπήρχε περίπτωση να είναι υποψήφιος στις εκλογές. Το ΑΚΕΛ έψαχνε «Σχέδιο Β». Ούτε όμως και η προσέγγιση προς τον πρόεδρο του ΔΗΚΟ φάνηκε να δίνει κάποια άμεση λύση. Διότι ο Μάριος Καρογιάν, γνωρίζοντας την αδυναμία της Εζεκία Παπαϊωάννου, αποδείχτηκε πολύ σκληρός διαπραγματευτής. Επέμεινε μέχρι τέλους ότι «τον υποψήφιο θα τον ορίσει το ΔΗΚΟ»…

Παρά το ότι ο Δημήτρης Χριστόφιας ήταν πια απερχόμενος πρόεδρος, είχε τον έλεγχο της στρατηγικής του κόμματος για τις προεδρικές όπως είχε χαραχτεί σε δυο επίπεδα:


    «Η Kυβέρνηση έκανε τη δουλειά της και πήρε κάποια μέτρα. Φταίνε οι τράπεζες και ο Αθανάσιος Ορφανίδης που τις άφησε να χρεοκοπήσουν την Κύπρο».
    «Οδηγούμαστε στον Μηχανισμό Στήριξης λόγω των τραπεζών. Όλα όσα θα επακολουθήσουν σε επίπεδο μέτρων λιτότητας θα είναι μια απεικόνιση της φιλοσοφίας του διεθνούς καπιταλισμού και της νεοφιλελεύθερης Ευρωπαϊκής Ένωσης».


Ταυτόχρονα, ο Δημήτρης Χριστόφιας, απαλλαγμένος από το βάρος και το άγχος της σχεδόν ακατόρθωτης επαναδιεκδίκησης, αποκτούσε έναν «αέρα» που του έδινε ξανά βέτο στις επιλογές του ΑΚΕΛ. Όπως από παλιά είχε αποκλείσει τον Νίκο Κατσουρίδη από «πρώτο ρόλο», έτσι και τώρα θα έκοβε «εν τη γενέσει» τις συζητήσεις και εισηγήσεις που έλεγαν ότι ο τελευταίος θα ήταν η πιο ισχυρή υποψηφιότητα που θα μπορούσε να βρει το ΑΚΕΛ. Ενώ, με ανάλογη λογική, «έκοψε» και κάθε συζήτηση για ενδεχόμενη υποψηφιότητα Καρογιάν…

Σήμερα λοιπόν οι επιλογές του ΑΚΕΛ (όπως και του ΔΗΚΟ) για τις προεδρικές εκλογές δεν είναι ούτε φανερές ούτε και εύκολες. Την ίδια όμως ώρα μαζί με την περιβόητη κυπριακή προεδρία της ΕΕ, έρχεται και ο Μηχανισμός Στήριξης. Το επιχείρημα που σχεδίαζαν από την Εζεκία Παπαϊωάννου, ότι δηλαδή δεν θα ευθύνεται η κυβέρνηση αλλά η Κομισιόν για τον πολύ σκληρό οικονομικό χειμώνα που έρχεται, αποκτά δευτερεύουσα σημασία μπροστά σ’ έναν άλλο στόχο...

Τραπεζικός τομέας πολύ μεγάλος για να τον χωνέψουν

Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η Κυβέρνηση δεν έκαναν καμιά προσπάθεια για να ζητήσουν από την Ευρωζώνη κάποια βοήθεια για τις τράπεζες. Ούτε και την περίοδο που χρεώνουν στον πρώην Διοικητή παντελή απουσία εποπτείας ανέλαβαν πρωτοβουλία σε επίπεδο Συμβουλίου Αρχηγών ή στην ΚΟΜΙΣΙΟΝ προκειμένου να θωρακίσουν το τραπεζικό σύστημα. Η συμπεριφορά αυτή φαίνεται σε πολλούς ακατανόητη.

Όχι όμως για συγκεκριμένους οικονομικούς παρατηρητές. «Μη θεωρείτε υπερβολή», αναφέρουν, «ο Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ να έκαναν επίτηδες την επιλογή να δοκιμαστεί σκληρά και να περιοριστεί ο κυπριακός τραπεζικός τομέας». Προσθέτουν ότι «ποτέ δεν χώνεψαν την ιδέα ότι ο τραπεζικός κύκλος κάνει περίπου οκτώ φορές το ΑΕΠ της Κύπρου». Επομένως, όσο και αν ακούγεται μέχρι και… «μακάβριο», «στο ΑΚΕΛ πρέπει να υπάρχουν έως και στοιχεία ικανοποίησης στην σχεδόν χρεοκοπία της μιας τράπεζας! Ενώ σίγουρα βολεύει πολύ την ιδεολογική επιχειρηματολογία τους η υποχρεωτική μερική κρατικοποίηση και o έλεγχος της μιας από τις δυο τράπεζες…».

Όλο αυτό το διάστημα φυσικά δεν έπαψε και η σχετική επικοινωνιακή προσπάθεια. Υλοποιώντας οδηγίες του «βαθέος ΑΚΕΛ», τα στελέχη πρώτης γραμμής επαναλαμβάνουν ότι «οι μάσκες έπεσαν: δεν φταίει η Κυβέρνηση, αλλά οι τράπεζες που έκαναν άνοιγμα 30 δις στην Ελλάδα». Παρακολουθώντας μάλιστα τις πολύ κρίσιμες εξελίξεις στην Ελλάδα, με τον Αλέξη Τσίπρα να απειλεί να οδηγήσει σε έξοδο από το Ευρώ τη χώρα, το ΑΚΕΛ αναμένει να βρει ακόμα έναν κρίκο στην αλυσίδα των… «αλλότριων ευθυνών».

Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι μέσα στους «όρους εντολής» του νέου διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας, σε μια χρονική συγκυρία που η Λαϊκή ψάχνει χρήματα από ιδιώτες, είναι και η απόλυτη προτεραιότητα για απόδοση ευθυνών.

Ελλαδικά σενάρια…

ΟΛΑ αυτά βέβαια πολύ δύσκολα θα μπορούσε να φέρουν επιτυχία στις προεδρικές εκλογές, οι οποίες μάλλον θα γίνουν σε συνθήκες «οικονομικής κόλασης» για την Κύπρο. Γι’ αυτό φαίνεται να επαληθεύεται το απολύτως ακραίο σενάριο: το ΑΚΕΛ έχει παραιτηθεί από την ιδέα να συμμετάσχει με οποιοδήποτε σχήμα στην εξουσία 2013-18. Αποφάσισε να αφήσει «άλλους» να βγάλουν τα κάρβουνα από τη φωτιά και να ενοχοποιηθούν (βλ. «σύνδρομο Γιώργου Παπανδρέου»). Περιορίζεται σε μια προσπάθεια συσπείρωσης και ανασύνταξης του τραυματισμένου κομματικού μηχανισμού για να κοιτάξουν διαφορετικά… την «επόμενη μέρα».

Από τη μεριά της αντιπολίτευσης δεν φαίνεται να αγνοούν πλήρως αυτούς τους σχεδιασμούς. Ήδη απέναντι στο επιχείρημα «για όλα φταίνε τράπεζες-Ορφανίδης», ακούγεται η αντίρρηση: «τότε γιατί το ΑΚΕΛ είχε όλα αυτά τα χρόνια κάποιους τραπεζίτες στο Υπουργείο Οικονομικών;». Φαίνεται μάλιστα να υπολογίζουν και σε κάποια «κακή έξοδο» του Βάσου Σιαρλή που ήδη αυτές τις μέρες φέρεται να βρίσκεται σε απόγνωση.

Ό,τι όμως και αν έχουν να πουν από τη μια και την άλλη πλευρά, η αλήθεια είναι ότι το οικονομικό μέλλον της Κύπρου κρέμεται κυριολεκτικά από μια κλωστή. Η κλωστή αυτή έχει να κάνει με τις κάλπες της άλλης Κυριακής.

Στην «καλύτερη περίπτωση», αν δηλαδή προκύψει κάποια κυβέρνηση και κρατηθεί η Ελλάδα προσπαθώντας να συνεχίσει τον δρόμο του Μνημονίου, τότε πολύ πιθανό στο αμέσως επόμενο μέλλον να υπάρξει και άλλο πρόσθετο «κούρεμα» των δανείων. Κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε πρόσθετη πίεση, επιβάλλοντας την αναθεώρηση της «διάσωσης» της μιας τράπεζας, ενώ πιθανώς να έφερνε σε ανάλογη θέση και την άλλη τράπεζα που προσπαθεί και ίσως τα καταφέρει μόνη της, χωρίς κρατική παρέμβαση. Εξάλλου και να μην υπάρξει πρόσθετη επιβάρυνση από τα όποια ελλαδικά σενάρια, η Κύπρος έχει ήδη μπροστά της ανηφορικό δρόμο μέσα από τον Μηχανισμό.

Στη χειρότερη περίπτωση, που κυβέρνηση θα σχημάτιζε ο ΣΥΡΙΖΑ του Α. Τσίπρα, θα υπήρχε η απόλυτη υποχρέωση να καταγγελθεί και να εγκαταλειφθεί το Μνημόνιο. Σε μια τέτοια περίπτωση οι εξελίξεις θα ήταν βιβλικές και για την Κύπρο. Σίγουρα δεν θα έφτανε στη θέση της Ελλάδας, έξω από την Ευρωζώνη και με οικονομία σε «συνθήκες Κατοχής», αλλά πάλι σχεδόν τίποτα δεν θα έμενε όρθιο: με απόλυτη ανάγκη για ριζικά έκτακτα και οδυνηρά μέτρα. Σε μια τέτοια περίπτωση, ο νέος Πρόεδρος και η νέα Κυβέρνηση θα πάλευαν σε τόσο αντίξοες συνθήκες, που γρήγορα ο κόσμος θα ξεχνούσε ποιοι και πώς έφεραν την οικονομία σε τέτοια κατάσταση. Αυτή είναι η ισχυρή εκτίμηση-πεποίθηση του «βαθέος ΑΚΕΛ»…

Υπάρχει όμως και μια τρίτη και καθόλου καλή περίπτωση: να μη δώσουν ούτε αυτές οι εκλογές αρκετά καθαρή εικόνα και να παραταθεί το σκηνικό ακυβερνησίας. Αυτό είναι το «σενάριο τρόμου» για το οποίο ουδείς μπορεί να σκιαγραφήσει τις όποιες συνέπειες. Και το οποίο όλοι εδώ στην Κύπρο αλλά και στη λοιπή Ευρώπη απεύχονται…