Απολογία…

 Θέλω ν’ ανήκω στην κατηγορία ανθρώπων που όταν κάνουν σφάλματα, ζητούν συγγνώμη και δεν τα επαναλαμβάνουν. Λάθη όλοι κάνουμε. Αυτό που τα διακρίνει είναι το καλοπροαίρετο ή το κακοπροαίρετο της πρόθεσης τους.

Είμαι στο επάγγελμα δεκαπέντε χρόνια σχεδόν. Οι τηλεοπτικές εκπομπές μου, η ενυπόγραφη αρθρογραφία μου, οι ραδιοφωνικές εκπομπές μου είναι η απόδειξη του βίου μου στο δημοσιογραφικό κουρμπέτι. 

 

Διαδικτυακά αντιμετώπισα τα πράγματα με έναν διαφορετικό φακό. Κυρίως λόγο περιβάλλοντος. Στο προσωπικό μου blog και μόνο σε αυτό, επέλεξα να έχω άλλες προσλαμβάνουσες.  Σε μια λογική ανταλλαγής ιδεών και σκέψεων , έντονων ενίοτε, με καλή διάθεση πάντα, για τα όσα κινούνται στη Δημόσια Σφαίρα. Υιοθέτησα σκέψεις και γραπτά εκλεκτών συναδέλφων, αφού τα μετέφερα και τα προσάρμοσα στο σήμερα, θέλοντας να αναδείξω τη διαχρονικότητα τους.   Αναγνωρίζω ότι όφειλα να ενημερώσω για την πρωτογενή πηγή, παράληψη χωρίς όμως την πρόθεση υποκλοπής πνευματικής ιδιοκτησίας. Δεν το έκανα. Λάθος μου. Τον Γιάννη Πρετεντέρη τον  θαυμάζω και τον διαβάζω από τα φοιτητικά μου χρόνια και το ξέρει . Νιώθω κομμάτι των όσων εκφράζει ή γράφει.  Κι αυτό το ξέρει πλέον.

Το ίδιο νιώθω για το Νίκο Ευαγγελάτο αλλά και για τον Άριστο Μιχαηλίδη, τον Διονύση Διονυσίου, τον Σάββα Ιακωβίδη. Και για όλες τις «παλιές καραβάνες» στο ΡΙΚ. Κοντά τους έμαθα, από αυτούς διδάχθηκα.  

 

Όλα αυτά τα σημειώνω όχι για να αποφύγω την απολογία. Εκφράζω την ειλικρινή απολογία μου σ’ αυτούς που πλήγωσα, στεναχώρησα, απογοήτευσα  ή και θύμωσα. Τα υπόλοιπα που αφορούν όλους όσοι θεωρούν ότι μπορούν να διαγράψουν τη δουλειά μου ή να με φιμώσουν είναι ασήμαντα και ανάξια σχολιασμού.