Απ’ ον αντρέπεται…

Ο Σαρτρ έλεγε πως «κανένας δεν είναι υπεύθυνος για τον τρόπο που πεθαίνει. Το κρίσιμο σημείο κάθε πορείας είναι το σημείο της αποχώρησης…» Είναι αλήθεια βεβαίως ότι το έλεγε για τον έρωτα με αφορμή το θέατρο, αλλά υποθέτω ότι μπορούμε ακίνδυνα να επεκτείνουμε το πεδίο εφαρμογής του.

Ο Δημήτρης Χριστόφιας εξακολουθεί ανοήτως να πιστεύει ότι η απόδοση πολιτικών ευθυνών στον ίδιο και στην κυβέρνηση του χρειάζεται και την έγκριση του. Τόσο του κόβει! Τι κι αν ο ίδιος διόρισε Μονομελή Επιτροπή Διερεύνησης με Επικεφαλής τον «έγκριτο νομικό εγνωσμένου κύρους» Πόλυ Πολυβίου. Από τη στιγμή που ο Πολυβίου κατέληξε στο συμπέρασμα των «τεράστιων θεσμικών και προσωπικών ευθυνών στου Προέδρου» δεν έκανε καθόλου καλά τη δουλειά του. Και γι’ αυτό πρέπει να διοριστεί άλλη Επιτροπή για να εκδώσει πόρισμα που να… κατακεραυνώνει το πρώτο! Για τέτοια κατάντια μιλάμε…

Επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά. Κάθε κυβέρνηση φέρει την πολιτική ευθύνη όλων των πράξεων ή παραλείψεών της. Εξ ορισμού και αυτονοήτως. Αυτή είναι η δουλειά της και για αυτήν κρίνεται από τον λαό. Εξ όσων γνωρίζω, η «ανεύθυνη κυβέρνηση» δεν έχει εφευρεθεί ακόμη. Πόσο μάλλον ο «ανεύθυνος Πρόεδρος». Από τη στιγμή, λοιπόν, που η φονική έκρηξη οφείλεται σε κυβερνητικές πράξεις ή/και παραλείψεις είναι προφανές- περισσότερο από προφανές: αυταπόδεικτο...- ότι η κυβέρνηση φέρει την πολιτική ευθύνη όσων συνέβησαν που δεν έπρεπε να συμβούν και όσων δεν συνέβησαν αλλά έπρεπε να συμβούν. Καμία σχέση με την σε εξέλιξη (παράλληλη) ποινική έρευνα και πάσης φύσεως προσχήματα που εφευρίσκει ο Δημήτρης Χριστόφιας, οι σύμβουλοι του και το ΑΚΕΛ για να κάνουν τους ανήξερους. Σημειώστε δε ότι η ποινική έρευνα δεν αγγίζει το θωρακισμένο με ασυλία Πρόεδρο. Σε κάθε σοβαρή κυβέρνηση του κόσμου, μετά και τα συμπεράσματα Πολυβίου, ο Πρόεδρος θα πήγαινε σπίτι του. Ζητώντας ταπεινά συγνώμη από τον Κυπριακό λαό… Ίσως έτσι να έσωζε κάτι από το καταρρακωμένο κύρος του (αφού αρνήθηκε να με ακούσει από την πρώτη στιγμή και κοιτάζοντας τον ήλιο, σαν έτοιμος από καιρό, να έκανε «πολιτικό σεμπούκο»)

Τα πράγματα είναι απλά και τα έδειξε με σαφήνεια ο Πόλυς Πολυβίου χτες με το πόρισμα του. Οι υπουργοί μιας χώρας και οι κρατικοί αξιωματούχοι δεν είναι αυτόνομες οντότητες που κινούνται στο υπερπέραν αλλά αποτελούν μονάδες ενός συνόλου που ονομάζεται κυβέρνηση και του οποίου ηγείται κάποιος άνθρωπος που αποκαλείται Πρόεδρος. Αυτά υπό την προϋπόθεση ότι υπάρχει κυβέρνηση και ότι υπάρχει Πρόεδρος. Διότι στην Κύπρο του σήμερα μετά το πόρισμα Πόλυ Πολυβίου τίποτα δεν πιστοποιεί την ύπαρξή τους.

Σε τελική ανάλυση αν μοναδική φροντίδα του Δημήτρη Χριστόφια είναι να περιφρουρεί την καρέκλα του, είναι ασφαλώς χρήσιμος για τον εαυτόν του αλλά δεν είναι χρήσιμος για κανέναν άλλον. Και εξ όσων αντιλαμβάνομαι, ο εκάστοτε Πρόεδρος είναι Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και όλων των Κυπρίων. Οχι του εαυτού του.

Υ.Γ.1 Έγραφα και κατακρίθηκα τότε: «ΤΟ ΠΡΑΚΤΙΚΟ της συνάντησης Χριστόφια-Άσαντ οδηγεί σε αβίαστα και ασφαλή συμπεράσματα: Ο Δημήτρης Χριστόφιας γνώριζε για την ύπαρξη, αλλά και τη φύλαξη του φορτίου. Και αποφάσισε να «γράψει» το Σ.Α. και την Ε.Ε. υπέρ δύο τριτοκοσμικών κρατών με χίλια δυο προβλήματα, της Συρίας και του Ιράν. Ήταν και είναι, όμως, η Συρία και το Ιράν πιο σημαντικές χώρες από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε.; Μάλλον στο μυαλό του Προέδρου Χριστόφια ναι, αφού δεν δίστασε ακόμη και να πει ψέματα (περί ασφαλούς φύλαξης) προκειμένου να έχει τον Αλ-Άσαντ περισσότερο ικανοποιημένο.»

(Τώρα και με τη βούλα του Πόλυ Πολυβίου)

Υ.Γ.2 Άντρος Κυπριανού 17.08.2011: «Ελπίζω αυτοί που τοποθετούνται με τρόπο βεβιασμένο και ατεκμηρίωτο, να έχουν τη δύναμη να απολογηθούν για την ψύχωση την οποία έχουν καλλιεργήσει, αν τα πορίσματα είναι διαφορετικά απ’ αυτά που ισχυρίζονται ότι είναι…»

(Αν είναι ν’ απολογηθείτε εσείς ή όλοι οι άλλοι που τόσο καιρό μας φόρτωναν με τόνους λάσπη καλύτερα κάντε το στους συγγενείς των θυμάτων… Σε αυτούς η απολογία έχει μεγαλύτερη σημασία…)